حدیث خیرآبادی 65 پست 0 دیدگاه

یادم نیست دقیقاً کی به دست‌هایم نگاه کردم و با خودم گفتم این دست‌ها باید قلم به دست بگیرند، تقدیر این دست‌ها نوشتن است. ولی از آن روز قلم را زمین نگذاشته‌ام. من به عارضۀ نوشتن دچارم. برای من، «نوشتن» تنها طریقِ مواجهه با «فقدان» است. البته اشک هم هست، تخیل هم هست، تماشا هم هست؛ اما نوشتن، همۀ این‌ها را یکجا دارد. به قول مارگریت دوراس، با نوشتن حتی می‌شود آواز هم خواند: «نوشتن، هم دم‌فرو‌بستن است و هم گفتن. گاهی هم مرادفِ آوازخواندن است.»